TERUGKEER

Toen ik na zeven jaar, in de stoffige aarde
Met een lamme arm en een bij vlagen kloppend hart
Uit die verbanning ver van huis en haard, onder blikken manen 
Na zeven jaar, langzaam terugkeerde

Deinsde de vrouw eerst verschrikt achteruit. 
     Aanvankelijk begreep ze het niet, plotseling deinsde ze achteruit
Als ik zweeg zweeg ik hevig, praatte ik dan was het veel, lachte ik
Dan kwamen de snikken met horten en stoten mijn keel uit
Ik kon dus geen maat houden niet in woorden noch in poëzie

Een poes, een klein wit poesje liep over een laag muurtje
Ik zag het maar zag het in een ander leven, je moet goed kijken 
     begrijp je wel?
De tuin stond vol kleine bomen, rozen, paarse viooltjes, zoals in die 
     Chinese gedichten
- Denk je dat je met poëzie schrijven je brood kunt verdienen?

Het prikte in mijn neus, ik werd warm van de tranen
- Wat was het vroeger goed!
Vroeger kwam ik naar mijn eigen huis
Kwam ik altijd naar mijn eigen jeugd

- Jouw oude gedichten zijn trouwens beter...
Maar in die tijd huilde ik niet, huilde ik dus niet
Toentertijd stal ik wat pruimen voor bij mijn brood
Zwierf ik in bemeelde straten tienduizenden vrienden van me allemaal 
     Dostojewski

Wat is er nu toch met me gebeurd? Recht in mijn gezicht zeggen ze 
     dat ze me niet hoeven
Alsof de verbanning al niet genoeg was, alle ellende nog niet genoeg
- Wat ben jij een barbaar zeg. Je kunt nog beter met een wolf
Op stap gaan dan met jou!