DE SLIPPER

Enkele maanden geleden stond er op een dag
plotseling een oude vrouw
bij de ingang van het metrostation. 
Ze was aan het bedelen.

Haar kleren waren versleten, maar hagelwit.
Ze deed mij denken aan mijn grootmoeder:
aan haar ogen vol angst,
aan haar laatste dagen.

Ik raakte eraan gewend om telkens als ik voorbijkwam
‘Goedendag’ te zeggen, en brood
of geld te geven.
Zij zei nooit een woord.

Onlangs wilde ik wat vertellen,
ze keek, maar begreep het duidelijk niet.
Ze nam wat ik gaf,
en wendde haar hoofd af.

Toen ik gisteren voorbijkwam stond ze niet op haar plaats.
Op de grond zag ik één enkele slipper.
Flets roze, met lovertjes,
op de linkerkant

een bloedrood plastic hart.
Minuscuul, glanzend.
Alsof het ieder ogenblik
kon gaan kloppen.