In Antwerpen

Ik ben een regensnoer in de hemel
naast al de andere
volg ik alleen mijn eigen val

de wolken breken door een bloem
in Antwerpen
ben ik als dat snoer

ik doe mijn hart een handschoen aan
en houd de mensen vast

ik denk
vooral aan de mannen [in mijn land]
en waarom zij rondlopen met bloemen in hun hand 

-ik heb begrepen dat ze aan hoffelijkheid plezier beleven-