KÜÇÜK ODA İZLERİ
Kalbim, iyi gelmiyorsun artık Bütün ömürlerin kışı var ağzımda Oysa ne kadar geniş, ne kadar sesti çocukluğum Kardeşime ödünç verdiğim kimsesizlik değildi Yatağını arayan bir ırmaktım Sesime düşen her sesin kokusunu Aradım, kimse bilmez, o gün bugündür Karanlıkta akan bir suyu karıştırdığımı kanıma Munzur hep yalnız akar Yalnızdır komşuda büyüyen çiçek Bir incinmeyle alıp geldim ya başımı Bir gün sesinle sevinirim Haydarpaşa’da o gece beklendiğini Bilseydin eğer, belki de gelirdin Ve ben seni hiç tanımamış olurdum Alnımda bir çiçek sarsılırdı o an, uzun Ve ter içinde bir adam olduğumu hatırlardım Unuttuğum ne varsa arkamdan koşan çocuk olurdu da Hatırlamazdım senden sonrasını harflerin, böylece Bir kez daha kandırırdım kendimi Oysa benim de aşka benzeyen hallerim var Taş oluşum, gün sayan yanlarım var Yağmurlar kadar kinsiz Bu yüzden Leyla’yı hep rüzgâra benzetirdim Ya da kendime yakışırdım soğuk odalar kadar Sesinin buğusunu silerdim Güze kalırdı yine anlatacaklarım Oysa, acısı bile değilmiş İçimde yürüyen yolcunun Bu eksik dünyada bildiğim her şey daraldı Gövdemdeki telaşı da alıp Tenhasına çekildim annemin Ellerimin üstünde tanımsız bir acı Sonra yaşamaktan başka bir yol olmadığına inanmam için Ellerime su serptin, Fırat sandım Nereye gittiysem bir içili türküydü içimde yüzün Bu yüzden Neşat Ertaş’ı hep sevdim, unutur muyum ‘Gökte uçan kuşun ayrılık’ olduğunu Bir ah cinneti bırakıp gidince ezberime Ustasından korkan kalfa gibi uzaklar artık Çıraklar, defter arasına saklanan uykulardır Eksik yaşanmıştır ateşin kısa ömrü Adres intihardır yeni sevmiş bir yolcuya Kandillere gölge olmadın ya Yaşını unuttuğun yeri başlangıç say Nasılsa ölürüz, su rengini yitirip Bülbülün güle küstüğü gün
© Huseyin ŞAHİN, 2010
Deze website Rotterdam
SPOREN VAN DE KLEINE KAMER
Hart van me, het bekomt je niet meer zo goed De winter van al het leven vult mijn mond Maar hoe wijds was mijn jeugd, en hoe luid Het was niet de eenzaamheid die ik mijn broer te leen gaf Ik was een rivier die zijn bedding zocht En de geur van elk geluid dat mijn stem trof Niemand weet dat ik is sinds die dag Mijn bloed vermengd heb met in donker stromend water De Munzur stroomt altijd alleen Alleen is de bloem die bij de buren bloeit Gehavend ben ik heimelijk gekomen Op een dag verheug ik me op jouw stem Als je had geweten dat je die nacht in Haydarpasja Werd verwacht, dan was je misschien wel gekomen En had ik jou helemaal nooit gekend Was er dat ogenblik op mijn voorhoofd een bloem verwelkt Had ik mij herinnerd als een lange man badend in het zweet Alles wat ik vergeten ben werd een kind dat mij achterna holde De letters na jou herinner ik mij niet eens, zo Heb ik mezelf nog een keer bedrogen Maar ook ik verkeer in staten die op liefde lijken Ik word steen, of tel bijvoorbeeld de dagen Als regenbuien zonder haat Daarom heb ik de wind altijd met Leyla vergeleken Of paste ik als koude kamers bij mezelf Ik heb de dauw van je stem gedept Wat ik zou vertellen is toch bij de herfst gebleven En het is zelfs niet de pijn van De reiziger die zich in mij voortbeweegt Alles wat ik weet in deze gebrekkige wereld is geslonken Ik heb de paniek in mijn lijf opgenomen en me In de afzondering van mijn moeder teruggetrokken Over mijn handen verspreidde zich een ongekende pijn Om mij te overtuigen dat er geen andere weg was dan leven Sproeide jij water over mijn handen, dacht ik de Eufraat te voelen Waar ik ook heenging je gezicht bleef me bij als een intiem liedje Daarom heb ik altijd van de zanger Neşet Ertaş gehouden, ben ik vergeten Dat ‘de vogel die in de lucht vloog de scheiding’ was Toen een zucht aan de waanzin ontsnapte en ik het uit mijn hoofd leerde? Voortaan zijn de verten als de gezel die bang is voor zijn meester Zijn de leerjongens de slaap die zich verbergt tussen de schriften Wordt het korte leven van vuur onvolledig beleefd Is het adres de zelfmoord voor een pas verliefde reiziger Je bent toch geen schaduw geweest voor de kaarsen Beschouw de plaats waar je je leeftijd vergat als het begin We sterven hoe dan ook, de dag waarop het water zijn kleur Verliest en de nachtegaal de roos beschimpt
© Sytske Sötemann, 2010
KIRGINLIĞIM BELKİ
Giderek kendimi dinlemeyi öğrendim Kırgınlığım belki Suları arayan kırık sesini annemin Öyle sokağa çıkıp bağıran Ne bir sevgilim oldu Ne odalara açılan çiçeklerden düşlerim Oysa bütün anneler en uzun gurbetti Ben onunla birlikte sınadım kalbimi Kendimi temize çıkarmayı düşündüm Geceyi gündüzden ayırdığım gün Artık düşünme dedim ablama Hayatın son kıyısıdır nasılsa Sewusen’in uğurladığı her çocuk Böyle böyle asılı kaldı gözlerim kuş sürülerinde Her şeyden hızlı tozlandım Üşüyen içime gömdüm mahşerini Giderek haritadan sürülen dağlara benziyor sevinçlerim Bütün sözcüklerimi dikiyorum birbirine vasiyetiydi annemin Gülüşlerimi morglara düşürüyor Kül olmuş bedenleri kardeşlerimin Ben burada kıraç güllerden özür diliyorum Zül ve kül arasında kalbim uçurtma Sevdiğim tükenmez bir sabıkalı Aşklarda çıkar ortaya çıkmazı
© Huseyin ŞAHİN, 2010
Deze website Rotterdam
MIJN ONTGOOCHELING MISSCHIEN
Langzamerhand leerde ik naar mezelf te luisteren Misschien is het mijn ontgoocheling Die het water zoekt of de gebroken stem van mijn moeder Die zo schreeuwend de straat oploopt Een geliefde had ik ook al niet Evenmin droomde ik over bloemen die kamers in bloeien En toch waren alle moeders het verste vreemde land Ik probeerde mijn hart uit samen met haar Dacht ik mijzelf te verschonen De dag waarop ik dag en nacht had onderscheiden Zei ik tegen mijn zus houd eindelijk op met denken Elk kind dat de rebelse held Sjevusjen uitzwaaide Is hoe dan ook de laatste rand van het leven Zo bleven mijn ogen hangen aan vogelvluchten Raakte ik sneller dan alles onder het stof Begroef haar jongste dag in mijn verkilde binnenste Gaandeweg lijken mijn genoegens op van de kaart verbannen bergen Al mijn woorden naai ik aan elkaar volgens mijn moeders laatste wil De as geworden lichamen van mijn broers Doen mijn gelach in het mortuarium neerdalen Ik verontschuldig mij hier voor de dorstige rozen Mijn hart is een vlieger tussen vernedering en as Een eeuwige recidivist die ik liefheb In liefdes komt haar impasse aan het licht
© Sytske Sötemann, 2010
AŞK BÖYLE BULUR ERBABINI
Öğrenemediğimiz bir şey var hala Herkes bir yere gider, dal kırılır Yaprak titrer Aşklar hep küldür Nedensiz değildir hiçbir ayrılık, hiçbir acı Dağların ardından tüten o koyu duman o koyu karanlık Bir tek kuşlar taşıyorlar Ağızlarında bir tutam ışığı Tenimizde kırgın çocukların terk ettiği Serin avlu sessizliği Acıyan teri uzak yazların Ve güllere iki ayrılık sunan adamların Kirli sır dolu eşkalleri Bizi bu yaşamdan alıp götürecek bir gün Güneşe bakan kadınların Doğacak çocuklara adadıkları yürekleri Öğrenemediğimiz bir şey var hala Bir kül rüzgârıdır Beroc’da Adını bilmediğimiz elmas gönüllü evler Acıyan ağzına aldığı gülün Ezik kokusu nereden sorulur Bir zaman tüneli midir Haraba’da Çocukların akşam olmasın diyen sesi Kardeşim dağlarda bir isyancı Sevdasına sırat örer düşlerinden Çiçeklerden şehirler kurar Bu ayrılığın aslı budur Bundandır buralara düşen ıssızlığın Önce evlerimizi bilmesi Öğrenemediğimiz bir şey var Saflığımız ve sabrımız kadar mı yaşayacağız Açarak ellerimizi genişleyen göğüne ölümün Şimdi kalkıp gitme sırası bende Ne aşık usandırabildim Ömrüme bir ikiz gibi eklenen ölümün önünde Ne kaldığım odaların serinliğinde çiçek büyüttüm Pencere önlerinde çaresiz bir gülümsemeydim en çok Kayıp bir sızıyla buldum kalbimi Tenha günlerinde ağzımın
© Huseyin ŞAHİN, 2010
Deze website Rotterdam
ZO VINDT DE LIEFDE HAAR LEERMEESTER
Er is nog altijd iets wat wij niet hebben kunnen leren Iedereen gaat ergens heen, een tak breekt Een blad trilt Liefdes zijn altijd as Geen enkele scheiding is zonder reden, geen enkele pijn Noch die dichte mist die vanachter de bergen op komt zetten, die dichte duisternis Alleen de vogels dragen In hun snavels een hapje licht Op onze huid ligt de stilte van de koele binnenplaats Die de gekrenkte kinderen al hebben verlaten Het pijnlijke zweet van verre zomers En de signalementen van mannen vol smerige geheimen Die de rozen twee scheidingen aanbieden De harten van de vrouwen die naar de zon kijken Die zij verpanden aan de kinderen die geboren zullen worden Zijn de dag die ons uit dit leven zal voeren Er is nog altijd iets wat wij niet hebben kunnen leren Een aswind in Beroç De huizen met een gouden hart waarvan we de naam niet kennen Men vraagt waar de bedompte geur van de roos vandaan komt Die zij in hun pijnlijke mond staken Is de stem van de kinderen die niet willen dat het avond wordt In Haraba een tijdmachine? Mijn broer een opstandeling in de bergen Plaveit de weg naar zijn hartstocht met zijn dromen Bouwt steden van bloemen Dit is het wezen van deze scheiding Hierdoor ontstaat eerst de kennis over onze huizen Van de eenzaamheid die erop neervalt Er is iets wat wij niet hebben kunnen leren Zullen we leven zoals onze oprechtheid en ons geduld Terwijl we onze handen openen voor de zich verwijdende hemel van de dood? Nu is het mijn beurt om op te staan en weg te gaan Ook heb ik geen geliefde kunnen boeien In het aanzien van de dood die zich als een tweeling in mijn leven voegt Evenmin liet ik bloemen bloeien in de koelte van de kamers waar ik verbleef Voor hun raam was ik op z’n best een uitzichtloze glimlach Ik verloor mijn hart en vond het in pijn In de eenzame dagen van mijn mond
© Sytske Sötemann, 2010
KALBİN BİR YANGINA
Bir yoklukta sözleşiyoruz gitgide Umut uğultunun sallanan sarkacı duvarlarda Bütün günler ölüme kısa Yolculuklara uzun Kavuşmak için yaşanıyor ayrılıklar Babalar korku Anneler kuşku emziriyorlar Kalabalık çarşılara bakan evlerinde Evler ki zehir içiyorlar Kederli lambaların ışığında İster kavaklarla konuşun İster yolcusu ayartılmış yollarda Birbirine düşmüş iki söz olun Amansız bir öyküyle geçilir Bu can havlinin içinden Tuzun tadı Kurtalan’dır Zehrin tadı Ovacık Dilleri lal üç kardeştir Zilan deresi Epriyen kumaşlar gibidir Biz eşikte bekleyen soru bile değilken Çoktan arınıp ayaklanmış Dicle Gül uzakta büyüdükçe kokar Kalbin bir yangına yataklık eder ya bir gün Su geçer keder içersin ömrünün çizgilerinden Nehirler kalbine ayarlar sesini Mağrur bir uçurtma Kuşlar olmadan uçmaz gökyüzünde İçin çekilir yıllarca mezara Durup adına yalnızlık dersin Külünü rüzgâra saklayan en son köy Sessizliğini bozar acısına örtünmüş bir ülkenin Sözcükleri taşlaşan bir aşktan ne kalır etmez yüzündeki duruluğu anlatmaya senin
© Huseyin ŞAHİN, 2010
Deze website Rotterdam
VOOR EEN BRAND VAN HET HART
In een afwezigheid spreken we gaandeweg iets af Hoop is de schommelende slinger van het suizen in de muren Alle dagen zijn kort voor de dood Lang voor de reizen Om een weerzien beleeft men scheidingen Vaders stillen de angst Moeders de twijfel In hun huizen die uitkijken op drukke markten Huizen die gif drinken In het licht van de treurige lampen Praat met de populieren Of wees twee op elkaar gestoten woorden Op wegen waar de reiziger vandaan werd gelokt Men komt met een verschrikkelijk verhaal Om de angst van zich af te schudden De smaak van zout is Kurtalan De smaak van gif Ovacık Drie sprakeloze broers zijn het dal van Zilan Zoals stoffen die slijten Terwijl wij zelfs de vraag niet zijn die op de drempel wacht Is Dicle allang gezuiverd en opgestaan De roos geurt meer naarmate zij in de verte groeit Je hart verschaft onderdak aan een brand en op een dag Stroomt het water drink je pijn uit je levenslijnen Stellen rivieren je stem af op je hart Een hooghartige vlieger Vliegt niet in de lucht zonder vogels Je binnenste trekt zich jarenlang terug in het graf Je blijft jezelf eenzaamheid noemen Het laatste dorp dat zijn as verbergt voor de wind Verbreekt de stilte van een land dat zich heeft gesluierd voor zijn pijn Wat blijft er over van een liefde waarvan de woorden zich verharden Het volstaat niet om over de klaarheid op jouw gezicht te vertellen
© Sytske Sötemann, 2010
SESSİZ DURUŞUN İÇİN
Aklımdaki acıyı kendine benzetirdi Yanıtı eski ve ağır bir soruydu Doğduğu yere gurbet yine o Telaşı yoktur acı ve sevginin Doğrudur herkes göçebedir yeryüzünde Birer izbulucu yaşamak korkusundan anılara Sabrımız bitince bakarız gökyüzüne Onun için utansın bu ruhsuz şehir Hatırlasın kuş sürüsü gibi yaşadığımı Her insan bir iyiliktir Yontar bir başka iyilikle kendini Durmadan onaran sabırlar yarattığını bilir Odalarda yaşanan iki ayrılığı Bire indirmek için çok zaman Kendini anlamayan adamları seçti Çünkü bütün çırpınışları Keder ve küldü mezartaşı aşk olanların Çekip gitti bir sabah Kırgın suların bir öyküye feda ettiği Bir çocuk sanarak kendini Başkalarıyla değiştiği her inceliği Bir yaşam hakkı gibi görürdü Göçük altında kalmış bir annenin Önce çocuğuna tanıdığı Her insanın bir yangında Önce kendi kalbini kurtarması Gerektiğini söylerdi hep Yüreğini ele versin Diye anlattım bütün bunları Gülü yücelten biraz da Sarya’nın gönlüdür Yoksa bu acıyı nasıl dindirir Günboyu göz göze geldiğimiz kadınlar İşte herkese aynı akşam düşüyor Kiri ve kederi aynı anda paylaşıyor içimiz Söylemeyi en çok unuttuğumuz Acıdır aklımızda Son kapıyı da geçtiğinizde bakarsınız Arkanızda, ilk çağın güneşli ustaları Kardeşliğin hakkı için yeniden buradalar Senin bir dağ köyünde Taşlar kadar sessiz duruşun için Günlerdir içimde nelere dönüştüğünü Bir bilseydin sözü neden Çıplak bıraktıklarını anlardın Sadece gözyaşının bizi temiz kıldığını Hayatı sesi ile ölçen çocukların bir de
© Huseyin ŞAHİN, 2010
Deze website Rotterdam
VOOR JE STILLE GESTALTE
Zij deed de pijn in mijn geheugen op haar lijken Haar antwoord was een oude en moeilijke vraag Zij weer vreemd aan de plaats waar ze werd geboren Haar verdriet en geliefde maken zich niet druk Iedereen is inderdaad een nomade in de wereld Ieder uit levensangst een spoorzoeker naar herinneringen Als ons geduld ophoudt kijken we naar de hemel Laat deze zielloze stad zich daarom schamen Zich herinneren dat ik als een vlucht vogels heb geleefd Ieder mens bestaat uit goedheid Houwt zichzelf met andere goedheid Weet dat hij steeds verbeterend geduld aan het scheppen is Om de twee in kamers doorgemaakte scheidingen Terug te brengen tot één koos zij veelal Mannen die haar niet konden begrijpen Want al het gespartel van hen wier grafsteen Liefde is bestaat uit pijn en as Op een ochtend vertrok zij Beschouwde zich als een kind Dat de gekwelde wateren offerden aan een verhaal Elke tederheid die zij voor andere verruilde Zag zij als een recht op leven Wat een moeder die onder puin bedolven ligt Het eerst aan haar kind leert is Dat bij een brand ieder mens Allereerst het eigen hart moet redden Zei zij altijd Dat zij haar hart zou geven Daarom heb ik dit allemaal verteld Wat ook een beetje de roos verheft Is het hart van Sarya Hoe onderdrukken de vrouwen met wie Wij de hele dag oog in oog zitten anders deze pijn Zo valt voor iedereen dezelfde avond Delen wij vuil en leed van binnen op hetzelfde ogenblik Waarover wij het meest vergeten te zeggen Is de pijn in ons geheugen En wanneer u de laatste deur passeert kijkt dan eens Achter u, de zonnige meesters van de oudheid Zij zijn hier opnieuw voor het recht op broederschap In een bergdorp van jou Voor je steenstille gestalte Het zijn de dagen in mij waar jij naar terugkeerde Had je het geweten dan zou je hebben begrepen Waarom ze het woord naakt achterlieten Dat alleen tranen ons hebben verschoond En kinderen die het leven meten met hun stem
© Sytske Sötemann, 2010