Galata

Ik ben verliefd op een toren
En hoor bij de fluorescerende witte meeuwen
die in de nacht als magneten
rond zijn as zwenken

Zwart-wit waren we ingekaderd
De aanhoudende herfst was koel en klaar  
Mijn geliefde majestueus
een ouder verhaal dan steen en wortel, waarvan het einde
telkens weer bij mij uitkwam

Op de boot wende ik eraan omhoog te kijken
op zoek naar hem, stond hij daar nog 
dan deed ik wat van me verwacht werd

Natuurlijk was het moeilijk wat dacht u
heel blijven in deze stad zonder te verbrokkelen
alleen hij was tijdloos overeind blijven staan
terwijl alles instortte
En telkens als ik naar hem keek vroeg ik me af waarom 
mijn hart toch altijd zo naïef was
of dwaas zoals we het ronduit onder elkaar
noemden en lachten tot de tranen over onze wangen
liepen

Ik zou hem toren van de wind noemen
Mens op de top, buurman van de wolken
Istanbul zou toegewijd rond hem zwenken
De stenen van eeuwen geleden zouden wegspoelen
met de regen van vandaag
‘Zullen we de hemel op Galata laten neerdalen
en eeuwig leven?’
staat er op een muur gekalkt
vroeg wie dit schreef het maar aan mij
telkens wanneer ik hem passeerde

Ik zou mijn armen openen en hem omhelzen
De stenen geliefde verwarmd in mijn handpalmen