Gazel

II

Die dag brandde ik als een zon zo hevig voor jou.
Waar jij liep was ik als een levenloze schaduw voor jou.

Toen in het kosmisch geheim uit de laatste teug de eeuwigheid ontstond,
Was ik in het convent van de liefde de aanbidder van jou.

De roos had kleur noch geur, de ochtendwind geen flonkering.
In je rozentuin was ik de klagende nachtegaal voor jou.

Jij veinsde afkeer, voor het biddende volk is er Medina.
Als bij de Kaäba reet ik mijn kraag uiteen voor jou.

Mijn sultan, ik ben Hayali, toen de wereld mij geen plaats bood,
Was ik in een ziekenhuis de bezoeker voor jou.