"WEES VOORAL NIET TE LAAT, KOM MAAR VROEG"

Ga maar zachtjes door de deur naar binnen, bel niet aan.
Maak je vooral geen zorgen, mocht ik nog niet terug zijn.
Ik ben vast al onderweg, bijna beneden aan de helling,
Wacht waarschijnlijk tot het water donker wordt,
Tot de brandlucht uit de steenovens
De nachtschonen in de tuin doordringt.
Ongetwijfeld beteugel ik in mezelf uit alle macht
De galopperende volbloedpaarden op weg naar jou.

De hele dag zat ik tussen bergen papier,
Bleef mijn pols als een voorlopende klok aan het tikken.
Verzoekschriften, besluiten, stoffige kwitanties:
Aldoor las ik je naam in de vervaagde regels.
In het raam torens, minaretten, een grauwe hemel.
Voortdurend vlogen er vogels op vanaf een schoorsteen.
Zag ik je op de wind meegvoerde haren
In de bewolkte spiegels.

Doe de balkondeur open, geef de plant in de pot wat water.
Leg het kleed met de herten op tafel, rust wat.
Laat de stilte je niet verwarren, je geen angst aanjagen.
Ik ben er heus in die bonte stilte.
Het rumoer van de stad zal even later de kamer vullen,
In een donkere echo veranderen op de tegenoverliggende bergen.

Noot: De titel van het gedicht is de titel van een liedje.
De tekst is van de auteur Ahmet Rasim, de muziek van 
de beroemde Armeense violist Kemani Tatyos.