VOOR JE STILLE GESTALTE

Zij deed de pijn in mijn geheugen op haar lijken
Haar antwoord was een oude en moeilijke vraag
Zij weer vreemd aan de plaats waar ze werd geboren

Haar verdriet en geliefde maken zich niet druk
Iedereen is inderdaad een nomade in de wereld
Ieder uit levensangst een spoorzoeker naar herinneringen

Als ons geduld ophoudt kijken we naar de hemel
Laat deze zielloze stad zich daarom schamen
Zich herinneren dat ik als een vlucht vogels heb geleefd

Ieder mens bestaat uit goedheid
Houwt zichzelf met andere goedheid
Weet dat hij steeds verbeterend geduld aan het scheppen is

Om de twee in kamers doorgemaakte scheidingen
Terug te brengen tot één koos zij veelal
Mannen die haar niet konden begrijpen
Want al het gespartel van hen wier grafsteen
Liefde is bestaat uit pijn en as

Op een ochtend vertrok zij
Beschouwde zich als een kind
Dat de gekwelde wateren offerden aan een verhaal

Elke tederheid die zij voor andere verruilde
Zag zij als een recht op leven
Wat een moeder die onder puin bedolven ligt
Het eerst aan haar kind leert is
Dat bij een brand ieder mens
Allereerst het eigen hart moet redden 
Zei zij altijd

Dat zij haar hart zou geven
Daarom heb ik dit allemaal verteld
Wat ook een beetje de roos verheft
Is het hart van Sarya
Hoe onderdrukken de vrouwen met wie 
Wij de hele dag oog in oog zitten anders deze pijn
Zo valt voor iedereen dezelfde avond
Delen wij vuil en leed van binnen op hetzelfde ogenblik

Waarover wij het meest vergeten te zeggen
Is de pijn in ons geheugen
En wanneer u de laatste deur passeert kijkt dan eens
Achter u, de zonnige meesters van de oudheid

Zij zijn hier opnieuw voor het recht op broederschap
In een bergdorp van jou
Voor je steenstille gestalte

Het zijn de dagen in mij waar jij naar terugkeerde
Had je het geweten dan zou je hebben begrepen 
Waarom ze het woord naakt achterlieten
Dat alleen tranen ons hebben verschoond
En kinderen die het leven meten met hun stem