De brand

Op Rotterdam zuid schijnt een man te wonen die pennen verzamelt.
Ik heb geen kennis kunnen maken, maar hoorde het van de buren.
Hij heeft drieënzestighonderd pennen en maakt geen enkel onderscheid:
potloden, vulpennen, balpennen,
ze zitten allemaal in een koffer onder zijn bed.
Hij kijkt er niet eens in, te weten dat ze daar liggen
is voor hem genoeg.

Wanneer hij ’s avonds naar bed gaat, legt hij zijn hand even op de koffer,
zolang hij weet dat de pennen op hun plaats liggen slaapt hij goed.
“Laat me maar eens een pen zien,”  zegt hij soms, "ik kan meteen zeggen
of hij in mijn koffer zit of niet, zelfs zonder die te hoeven openmaken.”
Aan geen enkele pen is hij speciaal gehecht, ook heeft hij geen voorkeuren,
of pennen waar hij lang naar heeft moeten zoeken. Elke pen die hij ziet
stopt hij in zijn zak.

De nacht na de dag waarop ik dit gehoord had droomde ik erover:
De man had zes pennen gevonden, kwam ’s avonds thuis, ging naar bed,
en toen hij daar een laatste sigaret rookte, viel er een lucifer.
’s Ochtends stond ik op en kocht een krant, nog steeds in mijn droom,
geschrokken las ik een akelig bericht, het was in het Turks:
“In Rotterdam zijn onder een bed zesduizend ongebruikte pennen
verbrand.”