Martılar
Kırgındır İstanbul’un martıları denize.
Mavi suların üzerinde uçmamış olanları,
yıllardır balık tatmamış olanları vardır.
Görmemiş olanları vardır kaç zamandır
çarpıp kayalara dağıldığını bir dalganın.
Betondur İstanbul martılarının yurdu.
Kanatlarının altında kızıl kiremitli damlar,
bacalar, çanak antenler, tenteli taraçalar,
balkonlarda oturan, caddelerde yürüyenler.
Gıda artıkları, naylon torbalar, çöp bidonları.
Ama ses bulur her gece büyük kırgınlıkları,
erişmek ister gibi uzak kaldıkları denizlere.
Özlem, cazgır çığlıklarla öfkeye dönüşür.
Umutsuz haykırışları karanlığı parçalar
ve karışır mutsuz insanlarınkilere.
© Roni MARGULIES, 2014
Poetry International Rotterdam De meeuwen
De meeuwen van Istanbul zijn teleurgesteld in de zee.
Sommigen hebben al jaren niet over het blauwe
water gevlogen, of vis gesmaakt.
Sommigen hebben al tijden niet gezien
hoe een golf tegen de rotsen slaat en uiteenspat.
Beton is het thuis van de meeuwen in Istanbul.
Onder hun vleugels verschijnen rood stenen daken,
schoorstenen, schotelantennes, overdekte terrassen,
mensen op balkons of wandelend in de straten.
Etensresten, plastic zakken, vuilnisbakken.
Maar hun ergste teleurstelling vindt 's nachts een stem,
alsof ze de zee willen bereiken, ver van hen vandaan.
Het verlangen verandert in woede en schel geschreeuw.
Hun wanhopige kreten verscheuren de duisternis
en mengen zich met die van ongelukkige mensen.
© Sytske Sötemann, 2014