OM SCHADUW TE WERPEN

					-fragment-

alles zit gevangen in zijn naam, reizen
beginnen daar, ginds, waar namen eindigen
op die oneindige plek, voorwerpen
verhuizen wankelend naar de droom...
naar de volgende, terwijl muziek

de vormen ontkent...


razende zwaarden die elkaar gelijken
vonken die gloeiend 
in het rond spatten 
die besloten liggen in het hart van staal

als van vreugde over het bevrijden van zichzelf


wolken huilen altijd dezelfde spijt, de tijd, 
en rivieren ontspringen altijd aan hetzelfde ongeluk:
de tijd is de ander, "Ik ben Orestes!"
				als ik zonder hem
minder,

de hymne...


was het de eerste hymne die tot opstand aanspoorde
was het de eerste opstandeling die het eerste lied zong


en de muziek, die de ander zoekt,
dat is de stem, en de stem
is iemand, bekend...

het koor is niemand, van wie de afwezigheid
door een enkele tegenstem wordt bevestigd -

mij schrikt de stilte altijd af!


het lege schrift vermeerdert de woorden

	gefladder geflodder geflaneer
	dromen denken daden tochten
	goden gezangen geloven

alles tot behoud, op de bladzij...


botsend, barstend... en geschiedenis
dat duistere geheugen, naarmate het helderder wordt
herinnert men zich de toekomst, vandaag
is daarom
naarmate het dooft en donkert, zichzelf...


wat rest er
van verbrande steden?
-nee zelfs niet de as
	die wordt verspreid-
Sinacherib! die Babylon verwoestte!
op een stenen tafel bleef je naam
behouden!


een veelvoud aan lampen vermeerderen mijn schaduwen
welke ik ook doof
de andere blijven flakkeren

een veelvoud aan lampen vermeerderen mijn schaduwen, dan
ben ik er:
		om schaduw te werpen!


een enkelvoudige duisternis verlicht mijn dromen:

ogen zullen gesloten zijn, kleuren
zijn open en helder, blijkbaar zwijgen
woorden hardop, daarom
hoort u ze, voorwerpen
staan misplaatst op hun plaats, blijkbaar
vallen dimensies samen, eindigen vragen
in de leegte van antwoorden, lossen
tegenstellingen op in dezelfde rivier,
een tijdloze rivier,

de begeerde eenheid?..