DE DODEN VAN HET OOSTEN

de dood is een stam in het oosten

zijn maanlicht grover dan een roos
zijn meren beroofd van schoonheid
en zijn hartstocht trekt weg met zijn opstandige, 
onophoudelijke treurliederen, met de eerste lentes
die zijn grenzeloze kraanvogels voortdurend
op de vleugels doen gaan naar den vreemde

en wat is dit voor een belevenis
zijn hoop wordt verkocht aan een heer
zijn verlangen is als een waar
		en iets wat men koopt
en hij is de wind die zijn wiegenliedjes
van zout en vlakte als een schreeuw
in de tang neemt en laat verrotten

zijn lied is ruim voor een rover
en krap voor een patrijs
met zijn bomen wier blik de vlakte overziet
en wier gevederde schouders 
zijn gerangschikt als in een patroongordel
zet hij een val voor de pijn

de dood is een stam in het oosten