Sytske Sötemann

Roni MARGULIES (1955)

Holub

Rotterdam’dayken ben
yeryüzünde bir yılım daha tamamlandı,
bir sonraki yılımın günlerini yaşamaya başladım.

Rotterdam’dayken ben
sıcak bir günün öğle sularında bir köpek susadı,
sahibi metro girişinin yanında bir musluğu açtı,
kana kana su içtiğini görüp mutlu oldum köpeğin.
Merdivene oturmuş Miroslav Holub okuyordum.
Bir gülümseme yayıldı yüzüme, görenler şaşırdı.

Rotterdam’dayken ben
oturduğum balkonun hemen altında iki metro
üstgeçitte karşılaştı. Biri Den Haag tarafına,
biri De Akkers’e doğru gidiyordu. Doluydular.
Bakıştı açık pencerelerden birbirlerine yolcular.
Sayısız yaşam, değecek kadar yaklaştı bir an birbirine
ve farkında olmadan uzaklaştı sonra birbirinden yine.
Bense oturduğum yerden bir gürültü dinledim sadece.

Rotterdam’dayken ben
yeryüzünde bir yılım daha tamamlandı.
Önümden iki saksağan, bisikletli yaşlı bir kadın,
yanında küçük kızıyla turuncu sarıklı  bir Hintli
ve saksılarda çiçek taşıyan bir kanal teknesi geçti.
Ve ben yeni girdiğim yılın ilk gününü tamamlarken
daha çok yılım kaldı mı diye merak ettim akşamüzeri.

Holub

Toen ik in Rotterdam was
werd er weer een jaar van mij op aarde afgesloten,
ben ik begonnen aan de dagen van mijn volgende jaar.

Toen ik in Rotterdam was
had een hond op een hete middag erge dorst,
draaide zijn baasje naast de metroingang een kraan open,
deed het me goed te zien hoe gulzig de hond van het water dronk. 
Ik zat op de trap Miroslav Holub te lezen.
Er kwam een glimlach op mijn gezicht, passanten verbaasden zich.

Toen ik in Rotterdam was
kwamen twee metro’s elkaar direct onder het balkon 
waar ik zat bovengronds tegen. De ene reed in de richting 
van Den Haag, de andere naar De Akkers. Ze zaten vol.
Door de geopende ramen keken de reizigers naar elkaar.
Talloze levens, op een haar na raakten ze elkaar even 
om zich daarna weer achteloos van elkaar te verwijderen.
Terwijl ik vanaf de plaats waar ik zat slechts een geratel hoorde.

Toen ik in Rotterdam was
werd er weer een jaar van mij op aarde afgesloten.
Er kwamen twee eksters voorbij, een bejaarde vrouw op de fiets,
een Indiër met een oranje tulband en zijn dochtertje
en een binnenvaartschip dat in zijn ruim bloemen vervoerde.
En terwijl ik ’s avonds de eerste dag van mijn pas begonnen jaar afsloot
vroeg ik me af of er nog meer jaren voor me in het verschiet lagen.

TERLİK

Yaşlı bir kadın beliriverdi bir gün
metro istasyonunun girişinde
birkaç ay önce.
Dileniyordu.

Yırtık, ama bembeyazdı giysileri.
Babaannemi anımsattı bana:
korku dolu gözlerini,
son günlerini.

Adet edindim her geçtiğimde
“Günaydın” demeyi, ya ekmek
ya para vermeyi.
Tek kelime etmedi.

Bir şeyler diyecek oldum geçende,
baktı, belliydi ama anlamadığı.
Verdiklerimi aldı,
kafasını çevirdi.

Dün geçtiğimde yerinde yoktu.
Tek bir terlik gördüm yerde.
Soluk pembe, pullu,
sol kenarında

kan kırmızı plastik bir kalp.
Küçücük, pırıl pırıl.
Her an sanki
atacakmış gibiydi.

DE SLIPPER

Enkele maanden geleden stond er op een dag
plotseling een oude vrouw
bij de ingang van het metrostation. 
Ze was aan het bedelen.

Haar kleren waren versleten, maar hagelwit.
Ze deed mij denken aan mijn grootmoeder:
aan haar ogen vol angst,
aan haar laatste dagen.

Ik raakte eraan gewend om telkens als ik voorbijkwam
‘Goedendag’ te zeggen, en brood
of geld te geven.
Zij zei nooit een woord.

Onlangs wilde ik wat vertellen,
ze keek, maar begreep het duidelijk niet.
Ze nam wat ik gaf,
en wendde haar hoofd af.

Toen ik gisteren voorbijkwam stond ze niet op haar plaats.
Op de grond zag ik één enkele slipper.
Flets roze, met lovertjes,
op de linkerkant

een bloedrood plastic hart.
Minuscuul, glanzend.
Alsof het ieder ogenblik
kon gaan kloppen.

Yangın

Kalem toplayan bir adam varmış güney Rotterdam’da.
Tanışma fırsatı bulamadım da, komşulardan dinledim.
Altı bin üç yüz kalemi varmış, ayırım yapmazmış hiç:
kurşun kalemler, dolma kalemler, tükenmezler,
bir bavulda dururmuş hepsi yatağının altında.
Açıp bakmazmış bile, orada olduklarını bilmek
yetermiş ona.

Geceleri yattığında, uzatıp elini yoklarmış bavulu,
yerinde durduğunu bilince kalemlerin iyi uyurmuş.
“Bir kalem gösterin bana,” dermiş, “hemen söylerim
bende olup olmadığını, gerek bile yok bavulu açmama.”
Ne özellikle sevdiği bir kalem varmış, ne tercih ettikleri,
ne de uzun uzun arayıp buldukları. Her gördüğünü
atarmış cebine.

Bunları öğrendiğim günün gecesi rüyalarıma girdi hepsi:
Altı kalem bulmuş adam, akşam evine dönmüş, yatmış,
son bir sigara içerken yatağında, bir kıvılcım düşmüş.
Sabah kalktığımda bir gazete almışım, rüya bu ya,
Türkçeymiş, dehşet içinde okumuşum acı haberi:
“Rotterdam’da bir yatağın altında altı bin kalem
kullanılamadan yandı.”

De brand

Op Rotterdam zuid schijnt een man te wonen die pennen verzamelt.
Ik heb geen kennis kunnen maken, maar hoorde het van de buren.
Hij heeft drieënzestighonderd pennen en maakt geen enkel onderscheid:
potloden, vulpennen, balpennen,
ze zitten allemaal in een koffer onder zijn bed.
Hij kijkt er niet eens in, te weten dat ze daar liggen
is voor hem genoeg.

Wanneer hij ’s avonds naar bed gaat, legt hij zijn hand even op de koffer,
zolang hij weet dat de pennen op hun plaats liggen slaapt hij goed.
“Laat me maar eens een pen zien,”  zegt hij soms, "ik kan meteen zeggen
of hij in mijn koffer zit of niet, zelfs zonder die te hoeven openmaken.”
Aan geen enkele pen is hij speciaal gehecht, ook heeft hij geen voorkeuren,
of pennen waar hij lang naar heeft moeten zoeken. Elke pen die hij ziet
stopt hij in zijn zak.

De nacht na de dag waarop ik dit gehoord had droomde ik erover:
De man had zes pennen gevonden, kwam ’s avonds thuis, ging naar bed,
en toen hij daar een laatste sigaret rookte, viel er een lucifer.
’s Ochtends stond ik op en kocht een krant, nog steeds in mijn droom,
geschrokken las ik een akelig bericht, het was in het Turks:
“In Rotterdam zijn onder een bed zesduizend ongebruikte pennen
verbrand.”

Maas Limanı

Odam on birinci katta.
Aşağı baktığımda balkonumdan,
yaşlı çınar ağaçlarının arasından 
koca beton bacakların üzerinde
bir üstgeçitten metro geçiyor.
Ne inen oluyor genellikle, ne binen,
belki bir, belki beş kişi, o kadar.

Karşımda dev bir baca; isli, paslı,
duman saldığı olmadı henüz ama.
Yanı başında, bu yanında limanın,
bilmem kaç yüz bin tonluk bir silo.
Belli, on yıllardır kullanılmıyor,
boş. Daha pahalıya çıkacağı için
yıkılması yapılmasından, duruyor.

Uzun ve dikdörtgen bir su alanından
oluşuyor liman, bir ucu denize açılan.
Dizi dizi vinçlerin ardında batıyor
akşamları güneş. Ben karaya bakan
bir köşesindeyim dikdörtgenin,
balkonumdan izliyorum her akşam
takılır mı vinçlere bu kez güneş diye.

Bana en uzak kenarında suların
büyük, birkaç katlı, bembeyaz,
demir atmış duruyor bir gemi.
Ancak görüyorum, ambarlarla
metal yapıların arasından. Sabah
güneş kalkıp ilk ona vurduğunda ama
yeni bir gün gibi parlıyor. Vaat gibi.
Heyecan gibi. Umut gibi.

Ulaşmaya çalışacağım yarın sabah ona.

De Maashaven

Mijn kamer bevindt zich op de elfde verdieping.
Als ik vanaf mijn balkon naar beneden kijk,
loopt er tussen oude platanen door,
op enorme betonnen benen,
een bovengrondse metro.
Gewoonlijk stapt er niemand in of uit,
of misschien een man of vijf, meer niet.

Tegenover me verheft zich een reusachtige schoorsteen; 
beroet, beschimmeld, of hij ook rookt is nog de vraag.
Daarnaast, aan deze kant van de haven,
staat een silo van ik weet niet hoeveel ton.
Duidelijk al tientallen jaren niet in gebruik,
leeg. Omdat afbreken veel duurder zal zijn,
is hij niet gesloopt, maar blijven staan. 

De haven wordt gevormd door een lange en rechthoekige
watervlakte, waarvan het ene eind op zee uitkomt.
Achter dikke rijen hijskranen gaat 's avonds
de zon onder. Aan de andere kant van de rechthoek
met uitzicht op de wal,
kijk ik iedere avond vanaf mijn balkon of de zon 
deze keer wel in de hijskranen zal blijven hangen.

Voor mij uit aan de verste kant van het water
ligt een groot schip met meerdere verdiepingen,
glanzend wit voor anker.
Tussen loodsen en metalen constructies door
kan ik het net zien. Maar als 's morgens
de zon opkomt en het schip als eerste beschijnt 
straalt het als een nieuwe dag. Als een belofte.
Als een sensatie. Als een verwachting.

Ik zal er morgenochtend eens heengaan.

Rotterdam Gemisi

Öğrendim ki, limanın ucundaki beyaz gemi,
sabahın ilk ışıklarını yansıttığında
ikinci bir güneş gibi parlayan gemi,
biner giderim diye hayal kurduğum gemi,

karaya bağlıymış kalın zincirlerle.
Gittiği yokmuş hiçbir yere.
Miadını doldurmuş çoktan,
oyuncak olmuş çocuklarla turistlere.

Yürüyüp bu sabah yanına vardım.
Asılıyor gibime geldi halatlarına bir an,
uskurundan bir hırıltı duyuyorum sandım.
Baktım, dinledim. Yok,
hayır, yanılmışım.
Benmişim.

SS Rotterdam

Ik heb gehoord, dat het witte schip op de kop van de haven
met dikke kettingen aan de wal ligt vastgeklonken;
het schip, dat als een tweede zon ligt te schitteren
wanneer het het eerste ochtendlicht weerkaatst,

het schip, waar ik in mijn fantasie aan boord ga.
Geen sprake van dat het nog ergens heenvaart.
Zijn tijd zit er allang op,
speelgoed voor kinderen en toeristen.

Vanochtend kwam ik er aanlopen.
Een ogenblik leek het alsof het in zijn kabels hing,
dacht ik vanaf zijn schroef een gerucht te horen.
Ik keek, luisterde. Niets,
nee, ik had me vergist.
Ik was het kennelijk zelf.

Yıldönümü

Yaklaşık benim yaşım kadar yıl önce,
yerle bir etmiş Almanlar bu şehri.
Direneceği yokmuş Hollandalıların, 
aceleymiş ama anlaşılan Nazilerin işi.

Bugün günlerden beş mayıs.
Sokağa çıktım ki bu sabah,
yüzlerce bayrak asılmış her yana.
Sordum, yıldönümüymüş bugün
Almanlardan kurtuldukları günün,
Hollanda için savaşın bittiği günün.
Tesadüf  buna denir: bugün bir de 
benim dünyaya geldiğim gün.

Çekilince Hollanda savaştan
ben sürülmüşüm sanki cepheye.

Jaarlijkse viering

Ongeveer zoveel jaar geleden als ik nu oud ben,
maakten de Duitsers deze stad met de grond gelijk.
De Nederlanders zouden geen verzet hebben geboden,
maar de Nazi's hadden blijkbaar haast.

Vandaag is het de vijfde mei.
Toen ik vanochtend de straat op ging,
hingen er overal vlaggen, honderden.
Ik vroeg of het vandaag de jaarlijkse viering was,
de dag waarop ze van de Duitsers werden bevrijd,
de dag waarop voor Nederland de oorlog afliep.
Noem het toeval of niet: vandaag is het ook 
de dag dat ik ter wereld kwam.

Toen Nederland zich terugtrok uit de oorlog
werd ik als het ware naar het front gestuurd.

Balkon ve Deniz

On birinci katta küçük bir balkon benimki,
çevredeki en yüksek binanın tepesinde. 
Sağda, fabrikalarla gökdelenlerin arasında
Maas limanı: mavi ve sakin. Bir iç deniz gibi
azgın Kuzey Denizi’yle balkonum arasında.
Beni kandırmak için konmuş sanki oraya.

Hollanda tarihi okuyorum şu günlerde.
Göğün ve suyun, çamurun ve toprağın tarihi.
Ve suyu çamur, çamuru toprak yapanların,
toprağın yarın da toprak olarak kalması için
çamurun içinde canını dişine takanların tarihi.

İnsanla denizin mücadelesi. Hiç bitmeyen,
bir dönem öne geçenin sonrakinde yine 
geri düştüğü, nefes kesen, setler ve bentler,
suyolları, kanallar ve duvarlarla verilen,
denize karşı karayı muzaffer kılma kavgası.

Şarabını yudumlarken balkonumda dün biri,
Maas limanına karşı, masmavi ve sakin,
“Uysal bugün deniz,” dedi, “düşman değil bize.
Korkarım geçici olacak bu galibiyetimiz de ama.”
Ne fark eder diye düşündüm gecenin bir saatinde,
geçici değil mi zaten bu balkondaki yerimiz de?

Het balkon en de zee

Op de elfde verdieping heb ik de beschikking over een klein balkon,
bovenop het grootste gebouw in de omgeving.
Rechts, tussen fabrieken en wolkenkrabbers
ligt de Maashaven: blauw en kalm. Als een binnenzee
tussen de onstuimige Noordzee en mijn balkon.
Alsof hij daar is neergelegd om mij voor de gek te houden.

Op het ogenblik lees ik over de geschiedenis van Nederland.
De geschiedenis van lucht en water, van modder en land.
De geschiedenis van mensen, die van water modder maakten, 
van modder land, en die, om te bewerkstelligen dat land 
land zou blijven, zich in de modder hebben afgebeuld.

De strijd van de zee en de mens. Het eindeloze,
adembenemende gevecht om met dijken en dammen, 
waterwegen, kanalen en muren het land op de zee 
te veroveren, terwijl de vorderingen van de ene periode 
in een latere weer teniet worden gedaan. 

Gisteren zei iemand, die op mijn balkon van zijn wijn 
stond te nippen, over de Maashaven, helderblauw en kalm,
"Vandaag is de zee braaf, is ze geen vijand voor ons.
Maar ik ben bang dat onze overwinning tijdelijk zal zijn."
's Nachts bedacht ik dat het er eigenlijk niet toe deed,
want is onze plek op dit balkon niet evengoed tijdelijk?

‘Avrupa’ Opereti

Rotterdam’da,

bir zamanlar dünyanın en büyüğü
ve en hareketlisi olan bu limanda,			
dünyanın her yanına gemilerin açıldığı
ve her yerden yüklendikleri malların
gelip Avrupa’ya yayıldığı bu limanda,

gemilerin gittiği her denizin yerlileriyle
ve gittikleri tüm kıtaların yoksullarıyla,
demir attıkları ülkelerin mülksüzleriyle,
köle olarak çalıştırılanların torunlarıyla 
ve açlıktan kaçıp gelenlerle karşılaştım.

Rotterdam’da

yüz altmış dokuz dil konuşuluyor sokaklarda,
aralarında çok çeşitli tanrılar kol geziyor,
saç, kaş ve deri renkleri kırık beyazdan
en kıvırcık siyaha kadar gidip geliyor.
Ve şehrin güneyinde beyazlar azınlıkta.

Ve şehrin güneyinde yoksullarla işsizler,
dilsizler, dil bilmeyenler, diş bileyenler,
kırık hayallerle bıçak gibi çaresizlikler
ve dışlanıp hep dışarıda kalanlar yaşıyor.
Ve şehrin güneyine beyazlar giremiyor.

Rotterdam’da

çok gerçekçi bir operet gibi her gün
Lenin’in ‘Emperyalizm’ broşürü sahneleniyor.

Operette ‘Europa’

In Rotterdam,

in deze haven, die ooit de grootste en drukste
was van de wereld, in deze haven van waaruit 
schepen naar alle kanten van de wereld varen 
en waar goederen van overal vandaan worden
geïmporteerd en gedistribueerd over Europa,

ontmoette ik bewoners van iedere zee die de schepen
bevoeren en armen van alle continenten die ze aandeden,
bezitslozen van landen waar ze voor anker gingen,
kleinkinderen van als slaaf tewerkgestelden
en mensen die voor de honger waren gevlucht.

In Rotterdam

spreekt men op straat honderdtweeënvijftig talen,
daartussen dolen vele verschillende goden,
lopen haar-, wenkbrauw- en huidskleuren uiteen 
van gebroken wit tot het kroezigste zwart.
En in het zuiden van de stad zijn witten in de minderheid.

En in het zuiden van de stad leven armen en werklozen,
stemlozen, analfabeten, rancuneuzen,
ontgoochelden met gebroken illusies
en afgedankte daklozen.
En in het zuiden van de stad komen witten niet.

In Rotterdam

wordt als een zeer realistische operette elke dag
Lenins manifest ‘Het imperialisme’ opgevoerd.

Kafiye

Mutfağın önünden geçerken sabah
tezgâhın üzerindeki muzu gördüm.
Yemeyip bırakmışım dün akşam.
Alıp buzdolabına koyacaktım ki,
baktım, muzun üstü tuz dolu.
Hatırladım, salata yaparken
tuzluğun kapağı çıkmıştı yerinden.

Tesadüfe bak, diye düşündüm.
Kafiyeye bak: muz ve tuz.
Mutfağımda muz.
Üstünde tuz.
Ne herhangi bir anlamı var,
ne herhangi bir gereği.
Ömrümün tüm kafiyeleri gibi.

Rijm

Toen ik vanmorgen langs de keuken liep
zag ik op het aanrecht de banaan.
Ik had hem gisterenavond niet opgegeten en laten liggen.
Toen ik hem wilde oppakken om in de ijskast te leggen,
keek ik ernaar, de banaan zat onder de saffraan.
Het schoot me weer te binnen, bij het maken van de sla
viel het dekseltje van het saffraanpotje.

Let nu eens op het toeval, dacht ik.
Let op het rijm: banaan en saffraan.*
In mijn keuken ligt een banaan.
Met er bovenop saffraan.
Het heeft geen enkele betekenis,
noch enige noodzakelijkheid.
Precies zoals alle rijmen van mijn leven.

*Om ook in het Nederlands met het rijm te kunnen spelen, is tuz [zout] 
als saffraan vertaald.

Deniz seviyesinin altında

“Rot” diyor elimdeki sözlük, “çamurlu” demekmiş.
“A” ise “su”, buna şaşırdım işte. Rotta, demek ki,
çamurlu su. “Dam” belli, “baraj”. Rotterdam,
bir baraj, çamurlu suyun üzerindeki.

Her yanım su, her yer su. Ve şehrin çoğunluğu
deniz seviyesinin altında. İki bin on dört yılının
bahar aylarını bu suların arasında geçireceğim.
Uzun yürüyüşlere çıkacağım her sabah kalktığımda.

Cevap arayacağım yürürken birkaç basit soruya:
Burada mı daha yabancıyım, İstanbul’da mı yoksa?
Niye karaya değil de ayaklarım, suya basıyor sanki?
Ve altmış yaşımın eşiğinde niye hâlâ
bir cevap olduğunu sanıyorum bu sorulara?

Onder zeeniveau

“Rot”  zegt het woordenboek in mijn hand, betekent “modderig”.
Maar “A”  is “water”, dat vind ik vreemd. Rotta, betekent dus,
modderig water. “Dam” is duidelijk, “dam”. Rotterdam,
een dam, bovenop modderig water.

Aan alle kanten water, overal water. En bijna de hele stad
ligt onder zeeniveau. De lentemaanden van tweeduizend
veertien zal ik hier tussen het water doorbrengen.
Na het opstaan ga ik elke ochtend een flink eind wandelen.

Al wandelend zal ik een antwoord zoeken op enkele eenvoudige vragen:
Waar voel ik me nu meer vreemdeling, hier of in Istanbul?
Waarom staan mijn voeten niet op de grond, maar als het ware op water?
En waarom denk ik op de drempel van mijn zestigste
nog steeds dat er een antwoord is op dergelijke vragen?

İlk Günah

Pazar kuruluyor haftada iki gün burada.
Çarşamba ve Cumartesi.
Bir küçük meydan ve üç beş ara sokakta.
Bakmaya gittim bu sabah.

Hiç farkı yok Beşiktaş’taki pazardan.
Kiraz ve erik aldım,
ringa balığı yedim tutup kuyruğundan.
Parkta biraz oturdum

Göçmen Anıtı’nın hemen yanıbaşında.
Şeytan dürttü sonra,
kalktım, meyva tezgâhına yürüdüm.
Ayva tartıyordu, 

kısa boylu, pembe suratlı bir delikanlı.
Havadan sudan konuştuk.
Ayrılırken, “Benim,” dedi, “adım Bedel.”
“Memnun oldum, ben Roni.”

Ödüyoruz hepimiz ödemesine de,
bilen yok neyin bedelini ödediğimizi.

De eerste zonde

Er is hier twee dagen per week markt.
Woensdag en zaterdag.
Op een klein plein en in een stuk of wat zijstraten.
Vanochtend ging ik er eens een kijkje nemen.

Er is geen enkel verschil met de markt in Beşiktaş.
Ik kocht kersen en pruimen,
at haring terwijl ik hem bij zijn staart hield.
Ik zat een poosje in het park

vlak naast het Migrantenmonument.
Toen liepen plotseling de rillingen over mijn rug,
ik stond op en ging naar de fruitkraam.
Een jongen, klein van stuk met een roze gezicht,

was peren aan het wegen.
We praatten wat over het weer.
Bij het afscheid zei hij “Ik heet Waarde.”
“Aangenaam, ik Roni.”

We betalen allemaal omdat we nu eenmaal moeten betalen,
maar er is niemand die de waarde kent van wat we betalen.

Begane Grond

Sevecen bir sesle, inip çıkarken 
konuşuyor bizim asansör benimle.
“Geldik, inebilirsin şimdi” diyor.
Tek tek katları sayıyor geçerken.
Nerede olduğumu biliyorum hep.

Yabancısı olduğum bu kentte ama
bilinmedik caddelere çıkacağımda,
 “Begane grond” diyor aşağı varınca,
endişeliymiş gibime geliyor sesi biraz,
“Tamam,” diyor galiba, “işte dünya,

aç kapıyı, çık. Rahat olsun için,
herkes senin kadar yabancı buralarda.
Yerlisi değildir hiç kimse hiçbir yerin.”

Begane Grond

Bij het in- en uitstappen spreekt onze lift 
mij toe met een liefelijke stem.
“We zijn er, je kunt nu uitstappen”, zegt ze.
In het voorbijgaan telt ze elke verdieping.
Zo weet ik aldoor waar ik ben.

Maar wanneer ik in deze stad die mij vreemd is
op het punt sta me op onbekend terrein te begeven,
zegt ze als we beneden komen “Begane grond”,
in mijn oren klinkt haar stem enigszins zorgzaam,
“Goed,” zegt ze vermoedelijk, “hier is de wereld,

open de deur, stap maar uit. Wees gerust, 
hier is iedereen vreemd net zoals jij.
Niemand is ooit van ergens, nergens.”

Kolay

Bir kuştüyü geçti önümden, yukarı doğru,
balkonda durmuş boş boş ufka bakarken.
Önce biraz sola, sonra biraz sağa uçtu,
döne döne hiç durmadan yükseliyordu.
Karga tüyü olsa gerek, gece gibi kapkara.

Rüzgârda salınarak, bir o yana bir bu yana,
Maas limanına doğru süzüldü dans ederek.
Kuş bilmiyordu bile tüyünün eksildiğini,
tüyün derdi değildi kuştan uzak düşmek.

Keşke bu kadar kolay olsa bizim için de
dönüp hiç arkamıza bakmadan
kopup gitmek.

Makkelijk

Er zweefde een vogelveer voor me langs, omhoog,
terwijl ik op mijn balkon in de verte stond te staren.
Eerst vloog hij een beetje naar links, toen naar rechts,
en al draaiend omhoog alsmaar hoger en hoger.
Het was vast een kraaienveer, zo zwart als de nacht.

Wiegend in de wind, van de ene naar de andere kant,
zweefde hij dansend in de richting van de Maashaven.
De vogel wist niet eens dat hij een veer minder had,
en de val ver van de vogel deed de veer geen pijn.

Was het voor ons maar zo makkelijk
je om te draaien zonder ooit om te kijken
af te breken en te verdwijnen.

Komşum

Bu on bir kattan birinde yaşayan bir adam var ki,
en sık ona rastlıyorum, niyesini pek anlayamadan:
asansörde, merdivenlerde, çarşıda, sokaklarda.
Ne o benim dilimi biliyor, ne de ben onunkini,
kafa sallıyor, gülümsüyoruz karşılaştığımızda.
Bir şeyler demek geliyor ikimizin de içinden,
demiyoruz. Her an konuşacak gibiyiz ama sanki.
Neler anlatabilirdik, kimbilir, ben ona, o bana.

Niye topallıyor acaba diye düşünmekle başladım,
hayatını ayrıntısıyla kurguladım sonra kafamda.
Rotterdam’da doğmuş, belki de hatta bu binada.
Bütün komşuları gibi babası da liman işçisiymiş,
annesi de çalıştığı için fena değilmiş durumları.
Geçirdiği polyo olmuş ailesinin tek mutsuzluğu.
Ya da o öyle düşünüyor. “İyi gidiyordu hayatımız,
hasta oldum, masraf oldum, berbat ettim her şeyi.”

Öyle değil oysa, limanda işler bitmiş aynı yıllarda,
işsiz kalmış babasıyla abisi. Mahalle yoksullaşmış.
Renksizleşmiş şimdi benim gezindiğim bu sokaklar.
Gidebilen gitmiş, gidemeyenler kalmış burda sadece.
Gidememiş onlar. Azalarak yaşamışlar aynı dairede.
Hasta abisiyle başbaşa artık, doğup büyüdüğü yerde.
Gözlerinde öyle bir ifade yakalıyorum ki bazen:
“Bakma,” diyor sanki, “bakma benim bu halime.

Bir yolunu bulup gidebilseydim ben buralardan,
altını üstüne getirecektim dünyanın, yapamadım.
Birkaç yıl sonra haberi bile olmayacak kimsenin:
bu dünyada ben de vardım.”

Mijn buurman

Er is een man die op een van deze elf verdiepingen woont en
die ik, zonder goed te begrijpen waarom, het vaakst tegenkom:
in de lift, op de trap, op de markt, op straat.
Hij kent mijn taal niet, en ik ken de zijne niet,
we knikken en glimlachen als we elkaar ontmoeten.
Ook al zouden we allebei wel iets willen zeggen,
we zeggen niets. Het lijkt alsof we op het punt staan te gaan praten.
Wie weet wat we allemaal niet hadden kunnen vertellen, ik hem, hij mij.

Ik begon me af te vragen waarom hij mank liep,
stelde me vervolgens zijn leven voor tot in de kleinste details.
Hij werd geboren in Rotterdam, misschien zelfs wel in dit gebouw.
Net als alle buren was zijn vader havenarbeider,
omdat zijn moeder erbij werkte hadden ze het niet slecht.
De enige pech van de familie was dat hij polio kreeg.
Of zelf denkt hij misschien: “We hadden het goed,
ik werd ziek, ik werd een last, ik heb alles verknoeid.”

Ook als het niet zo ging, hield het werk in de haven in diezelfde jaren op,
zijn vader en broer werden werkloos. De buurt verarmde.
Deze straten waar ik doorheen loop zijn nu kleurloos geworden.
Zij die konden gaan gingen, alleen zij die dat niet konden bleven.
Zij konden niet gaan. Zij bleven in hetzelfde appartement al waren ze met steeds 
    minder.
Uiteindelijk alleen nog met hun zieke zoon, op de plek waar hij geboren en getogen 
    was.
Soms vang ik in zijn ogen een bepaalde uitdrukking op
alsof hij zegt, “Let er maar niet op, let maar niet op mijn toestand.

Als ik een manier had gevonden om hier vandaan te kunnen gaan,
zou ik er alles voor over hebben gehad, maar ik kreeg het niet voor elkaar.
Over een paar jaar zal er zelfs niemand meer zijn die het nog weet,
dat ik er ook was op deze wereld.”

En Yaşlı Nehri Dünyanın

En yaşlı nehriymiş Maas dünyanın,
bir milyon yıldır akıyormuş yaklaşık.
Ben de bilmiyordum ama, nehirlerin de 
bilinebiliyormuş işte yaşı, insanlar gibi.

Fransa’da Meuse adıyla gelip dünyaya,
Belçika’ya geçip oradan, dolanıp biraz,
Hollanda’da dökülüyor Kuzey Denizi’ne.
Asansörde geldi bütün bunlar aklıma.

On birinci katta indim
ve üç ülke, 900 km, bir milyon sene
ve çağlayarak akan sonsuz miktarda su
benimle birlikte girdi odama.

De oudste rivier van de wereld

De Maas is de oudste rivier van de wereld,
zij stroomt al ongeveer een miljoen jaar.
Ik wist het ook niet, maar van rivieren kan men 
blijkbaar de leeftijd kennen, net als van mensen.

In Frankrijk komt ze als Meuse ter wereld,
vandaar stroomt ze naar België, kronkelt wat,
en in Nederland komt ze uit in de Noordzee.
Dit heb ik allemaal in de lift overdacht.

Op de elfde verdieping stapte ik uit
en in een oneindige hoeveelheid kwam het water,
dat in drie landen, 900 km, een miljoen jaar voortstroomt,
samen met mij mijn kamer binnen.

Kayalıklar

Yaşlı taşlarla çarpışan yağmurun hışırtısı
ve damlaların pencerede tıkırdamasıyla
kalktım bu sabah. Mayısın son haftası.
Zımpara gürültüsüyle sürünüyor rüzgâr
zangırdayan camlarla yosunlu duvarlara.
Maas limanının suları yaralı bir canavar.
Yüksek balkonumla Rotterdam arasında
bulutlardan aşağı puslu perdeler sarkıyor.

Görünmüyor, az ötede ne var.
Kaptan köprüsünde gibiyim,
fırtınalı denizde giden bir geminin.
Bundan sonrası olsa olsa kayalıklar.

Klippen

Vanochtend stond ik op met het geruis van de regen
die op de natte stenen spatte en met het tikken van
de druppels tegen het raam. Het is de laatste week van mei.
De wind gaat stevig tekeer tegen
de bemoste muren en de rammelende ramen.
Het water van de Maashaven is een gewond roofdier.
Tussen mijn hoge balkon en Rotterdam hangen
mistige gordijnen van de wolken naar beneden.

Wat er even verderop is, valt niet te zien.
Ik ben als een kapitein op de brug,
van een schip dat over een stormachtige zee vaart.
Hierna komen hoogstens nog klippen.

Deyrulzafaran Manastırı’nda

Sekiz yaşındayken getirip manastıra
papazlara teslim etmiş babası onu.
Şam’a gidip geleceğini söylemiş.
Hatırlayan kalmamış artık nedenini,
ne zaman olduğunu. Tek bildikleri,
savaş yıllarıymış, zorlu yıllarmış,
kol geziyormuş ölüm buralarda.

“Sen biraz dur,” demiş babası ona,
“bir yere gitme, bekle beni, geleceğim.
Bu sakallı iyi amcalar bakacak sana.”
Sessiz sakin bir çocukmuş, usluymuş,
“Tamam,” demiş, “gitmem, beklerim.”

Ve beklemiş.
Aylar ve yıllar ve onyıllar boyunca
hiç kuşku duymadan beklemiş.
“Babam beni almaya gelecek.
Onu bekliyorum” demiş soranlara.

Her sabah bir mazgala tırmanıp
ovanın ötesinden ufku gözlemiş.
Çıkmamış hiç duvarların dışına.
Hiçbir şey yapmamış,
İncil okumaktan başka.
Hiçbir şey öğrenmemiş,
dua etmek dışında.

Durdurmuş zamanı.
Ara vermiş yaşamaya.
Geldiğinde babası,
bıraktığı yerden
devam etmek için hayatına.

‘Zaman’ dikkate almamış ama,
her şeyi durdurma kararını,
sevgiye güvenme inadını.
Yaşı doksanı çoktan geçmiş.
Bir daha göremeyecek babasını.

In het Deyrulzafaranklooster (Zuidoost Turkije)

Toen hij acht jaar was bracht zijn vader hem naar
het klooster en leverde hem af bij de monikken.
Hij zei, dat hij naar Damascus ging en terugkwam.
Er is niemand meer die zich herinnert waarom
dat was, en wanneer. Het enige wat men nog weet is,
dat het oorlogsjaren waren, moeilijke jaren en
dat de dood hier overal op de loer lag.

“Blijf jij maar hier,” zei zijn vader tegen hem,
“ga nergens heen, wacht op mij, ik kom terug.
Die baardmannen zijn lieve ooms en zullen voor je zorgen.”
Hij was een stil en rustig kind, gehoorzaam,
“Ik zal het doen,” zei hij, “ik ga nergens heen en zal wachten.”

En hij wachtte.
Maanden en jaren en decennia lang
wachtte hij zonder ooit te twijfelen.
“Papa zal me komen halen. Ik wacht 
op hem,” zei hij wanneer men ernaar vroeg.

Iedere ochtend klom hij naar de hoogste verdieping
en keek uit over de vlakte naar de verre horizon.
Nooit kwam hij buiten de muren.
Hij las niets anders
dan de Bijbel.
Hij leerde niets,
behalve bidden.

Hij zette de tijd stil.
Schortte het leven op.
Om wanneer zijn vader terugkwam
zijn leven weer op te pakken
op het punt waar hij het had achtergelaten.

Maar ‘de tijd’ trok zich niets aan
van zijn besluit om alles stil te zetten,
of van zijn hardnekkig vertrouwen in de liefde.
Inmiddels is hij al diep in de negentig.
Zijn vader zal hij nooit meer zien.

Fotoǧraf ve Saat

Yıllardan bindokuzyüzaltmış,
bir elimden dedem tutmuş, birinde balon.
Maçka, Taşlık durağı - belli, kış.

Surat asmışım. Garip - bir dediğim iki edilmezken.
Belki istediğim renk balon bulunamamış,
belki de balon değilmiş istediğim zaten.

Üç dakika sürmüştür o mutsuzluk olsa olsa.
Ağlamışımdır, telaşlanmıştır dedem, derken
yokuştan aşağı inmişizdir güle oynaya.

Unutulmak bilmiyor artık oysa mutsuzluklar.
Otuz dördümden ilk günü alırken şimdi,
Kolumda tekdüze bir tıkırtı:

Dedemin eski saati,
International Watch Company.

De foto en het horloge

We schrijven het jaar negentienzestig, mijn opa houdt me 
bij de ene hand, in de andere heb ik een ballon.
We staan bij Matsjka, de bushalte in Tasjlik - het is kennelijk winter.

Ik kijk somber. Dat is vreemd - want mijn wens was zijn bevel.
Misschien was er geen ballon in de kleur die ik wilde,
of misschien was een ballon wel niet wat ik eigenlijk wilde.

Maar dat leed zal hoogstens een paar minuten hebben geduurd.
Misschien had ik gehuild, was mijn opa bezorgd geweest, daarna
waren we vast vrolijk van de heuvel naar beneden gekuierd.

Toch weet juist dat leed zich in het geheugen te nestelen.
Maar nu ik vandaag vierendertig ben geworden,
hoor ik aan mijn pols een monotoon getik:

Het is het oude horloge van mijn opa,
International Watch Company.

Kırmızı tente

                                             Thomas Hardy’ye saygılarla

Bir gün, bir yerde, bir an
bir şey var mıydı söyleyebileceğim,
her şeyi değiştirebilecek olan?

Diyelim ki bir akşam,
yemekte örneğin, göz göze geldiğimizde,
tam duygulanmışken, var mıydı söylemediğim

ve söylesem beni daha çok
ve daha uzun sevmesini sağlayacak sözler,
o an aklıma gelmeyen, düşünemediğim?

Veya yapabileceğim ama
gereksiz bulup yapmadığım bir şey:
Bir sevgi gösterisi, bir pişmanlık belirtisi,

bir iki gözyaşı, abartılı bir tepki?
O gün ansızın yağmur başlayıp da
kırmızı bir tentenin altına sığındığımızda,

içimden gelmişti, tam öpecektim ki,
dinmişti yağmur. Bir dakika daha yağsa,
her şey başka türlü gelişebilir miydi?

De rode luifel

                                                                                  Ter ere van  Thomas Hardy

Is er iets geweest, wat ik op een dag, een plaats, 
een ogenblik zou hebben kunnen zeggen,
wat alles had kunnen veranderen?

Laten we een avond nemen, bijvoorbeeld
bij een etentje, toen onze ogen elkaar ontmoetten en
we ontroerd raakten, was er toen iets wat ik niet zei,

woorden, die mij een langere en grotere liefde
zouden hebben gebracht als ik ze wel had gezegd,
maar op dat moment eenvoudig niet kon bedenken?

Of iets wat ik zou hebben kunnen doen, maar
niet nodig vond en dus niet heb gedaan:
Een blijk van liefde, een teken van berouw,

een paar tranen, of een andere overdreven reactie?
Op die dag toen het plotseling begon te regenen
en we onder een rode luifel schuilden,

maar het, juist toen ik spontaan wilde gaan kussen, 
ophield met regenen. Als het één minuut langer
geregend had, zou dan alles anders hebben kunnen lopen?

Apollo Yılları

6. Neil Armstrong

Yirmi kilo taş getirdik yanımızda.
Baştan aşağı inceleniyorlar hâlâ.
Bilmem, yeni maddeler mi bulunur,
izleri mi garip ve eski bir canlının.

Gittim, adımlarımı attım, geldim.
Bundan sonrası başkalarına kalmış.
Nereye giderler, ne bulurlar seneye,
çok da merak etmiyorum doğrusu.

Gittim, adımlarımı attım, geldim.
Unutmayacağım elbet o yılları,
kapsülden inip attığım o ilk adımı.
Ne zaman düşünsem ama şimdilerde,

başucumdaki viskiye uzanıyor elim.
Anlam veremiyorum bir dünyadan
taş taşımaya bir başka dünyaya.
Anlayamıyorum, neydi aradığımız

ve niye ayda arıyorduk?

De Apollojaren

6. Neil Armstrong

We namen veertig kilo stenen mee terug.
Ze worden nog steeds minitieus onderzocht.
Misschien wordt er nieuwe materie gevonden,
of sporen van vreemd en oud leven.

Ik ben gegaan, zette de eerste stappen, en kwam terug.
Hierna liet ik het aan anderen over.
Waar zij heengaan, wat zij vinden volgend jaar,
interesseert me eerlijk gezegd niet zo.

Ik ben gegaan, zette de eerste stappen, en kwam terug.
Natuurlijk zal ik die jaren nooit vergeten,
toen ik de capsule verliet en die eerste stap zette.
Maar als ik er tegenwoordig aan terugdenk,

grijp ik naar de whisky aan mijn hoofdeind.
Ik kan er met mijn verstand niet bij, dat er stenen
van de ene wereld naar de andere zijn gebracht.
Ik kan maar niet begrijpen, waar we naar zochten

en waarom we op de maan zochten?

Amsterdam’da Rap

Rembrandtpark’ta çimlerin arasında
güneş vurduğunda parıldayan,
bir parça renk çarptı gözüme,

portakal kabuğu sandım,
baktım, değil, kağıt,
eğildim aldım:

Falım!

On üç yaşlarında üç beş çocuk
Türkçe rap çalarak
geçti yanımdan.

Çık çı-çık çak!

Bir köpek kaçtı koşturarak.
Güldüler hep arkasından.
Sahibi kaşlarını çattı.

Yurtdışında mı bu çocuklar?
Değil mi? Nereli? Dönsek,
nereye dönmeli?

Gidip şimdi birer ciklet alsak,
“Altı Falım ver, Ahmet Abi”,
açıp fallarımıza baksak,

ne yazar?

Rap in Amsterdam

In het gras in het Rembrandtpark
werd mijn blik gevangen door iets 
kleurigs, dat oplichtte in de zon,

ik dacht aan een sinaasappelschil,
keek ernaar, nee, het was papier,
ik bukte me en raapte het op:

Falım!

Een stel jongens van een jaar of  dertien
liepen vlak langs me
te rappen in het Turks.

Tsjik tsji-tsjik tsjak!

Een hond ontsnapte en ging er vandoor.
Met z'n allen joelden ze hem na.
De baas fronste zijn wenkbrauwen.

Zijn die jongens in het buitenland? O nee? 
Waar komen ze dan vandaan? Als we terug
zouden gaan, waar moeten we dan heen?

Als we nu elk een pakje kauwgom kochten,
“Zes kauwgom alstublieft, meneer Ahmet”,
het openmaakten en onze toekomst lazen,

wat zou er dan in staan?

© Sytske Sötemann, 2014
Falım, dat 'mijn toekomstvoorspelling' betekent, is een Turks kauwgommerk. Elk stukje kauwgom zit in een apart wikkeltje met een voorspelling erop.

Martılar

Kırgındır İstanbul’un martıları denize.
Mavi suların üzerinde uçmamış olanları,
yıllardır balık tatmamış olanları vardır.
Görmemiş olanları vardır kaç zamandır
çarpıp kayalara dağıldığını bir dalganın.

Betondur İstanbul martılarının yurdu.
Kanatlarının altında kızıl kiremitli damlar,
bacalar, çanak antenler, tenteli taraçalar,
balkonlarda oturan, caddelerde yürüyenler.
Gıda artıkları, naylon torbalar, çöp bidonları.

Ama ses bulur her gece büyük kırgınlıkları,
erişmek ister gibi uzak kaldıkları denizlere.
Özlem, cazgır çığlıklarla öfkeye dönüşür.
Umutsuz haykırışları karanlığı parçalar
ve karışır mutsuz insanlarınkilere.

De meeuwen

De meeuwen van Istanbul zijn teleurgesteld in de zee.
Sommigen hebben al jaren niet over het blauwe
water gevlogen, of vis gesmaakt.
Sommigen hebben al tijden niet gezien
hoe een golf tegen de rotsen slaat en uiteenspat.

Beton is het thuis van de meeuwen in Istanbul.
Onder hun vleugels verschijnen rood stenen daken,
schoorstenen, schotelantennes, overdekte terrassen,
mensen op balkons of wandelend in de straten.
Etensresten, plastic zakken, vuilnisbakken.

Maar hun ergste teleurstelling vindt 's nachts een stem,
alsof ze de zee willen bereiken, ver van hen vandaan.
Het verlangen verandert in woede en schel geschreeuw.
Hun wanhopige kreten verscheuren de duisternis
en mengen zich met die van ongelukkige mensen.

Uçurum

Perdenin kenarından bir sabah
ince uzun bir ışık düştü yatağıma.
Bir ucu gözlerime değdi, uyandım.
Öbür ucu yanağındaydı Elsa’nın.

Hiç kımıldamadan bakarken ben,
yastığımdan aşağı kıvrılarak
çarşafta kısacık bir yol giden
o pırıltılı köprüye,

uyandı o da.
Ses çıkarmadan bu yana geçti,
başını omzuma yerleştirdi,
uyuyakaldı yine.

Sonra bir gün
yürüyüp gitti o köprüden.

Her yaz sabahı şimdi,
ne zaman uyandırsa güneş beni,
korkarım yastığımın yanıbaşındaki
o dipsiz uçuruma düşmekten.

De afgrond

Op een ochtend viel door een kier van het gordijn
op mijn bed een lange smalle streep licht.
Het ene eind raakte mijn ogen, ik ontwaakte.
Het andere eind lag op de wang van Elsa.

Doodstil bleef ik liggen kijken
naar die glinsterende brug
die van mijn kussen omlaag kroop
en op het laken een korte weg baande,

ook zij ontwaakte.
Zonder iets te zeggen draaide ze zich om,
legde haar hoofd op mijn schouder,
en viel weer in slaap.

Later op een dag liep ze weg
over die brug en verdween.

Nu ben ik elke zomerochtend,
als de zon mij wakker maakt,
bang om in die peilloze afgrond
naast mijn kussen te vallen.

Kız Kulesi

Her gece dalıp Salacak’tan karanlık sulara,
bazen rahatça, bazen boğuşarak dalgalarla,
unuturdu o an arkasında karada kalanları,
ulaşıp kapkara saçlı, kara gözlü bir kadına.

Esrarlı kahramanlarına benzerdi kadın geçmişin.
Her an her şeyi yapabilecekken yapmaz gibiydi.
Görünen güzelliği de destandı dillere ama,
görünmeyenini sezdirir, onu merak ettirirdi.

Uzun uzun konuşur, birbirlerinin yanaklarına
eşsiz ve kırılgan bir defineye dokunurcasına
parmak uçlarıyla dokunur, unutur her şeyi,
sevişirlerdi dinmek bilmeyen bir tutkuyla.

Ve her sabah güneş doğduktan hemen sonra
atlar denize adam, karada akşamı iple çekerdi. 
Zor geçer, sonsuz gelirdi günün uzun saatleri.
Kararıp hava mutluluğa yüzeceği anı beklerdi.

Her şey gibi yazın da geldi sonu sonra birgün.
Kış günleriyle başkalaştı sular, dalgalar azdı,
uzadı karayla Kule arasındaki o kısa mesafe.
Kollarına ve aşkına daha çok güvendi her gece.

Yalvardı kadın, diller döktü, “N’olur gelme” dedi.
Dinlemedi. “Ölümle birdir”, dedi, “benim için
görüşmediğimiz her gece.
Ölsem ne farkeder ki?”

Ve bir gece
gelmedi.

Kule metruk şimdi.
Ne yüzen var, ne bekleyen.
Boş odalarda anlatır gibidir ılık bir esinti:
“Bir zamanlar burda bir kadınla bir erkek birbirini sevdi.”

De Meisjestoren

Elke dag dook hij van Salacak het donkere water in,
en zwom, soms ontspannen, soms in strijd met de golven,
terwijl hij alles vergat wat op de wal achterbleef,
naar een vrouw met gitzwarte haren en zwarte ogen.

De vrouw leek op de geheimzinnige heldinnen uit het verleden.
Het was alsof ze niet deed wat ze elk ogenblik zou kunnen doen.
Haar uiterlijke schoonheid was vermaard, maar
naar de innerlijke was het slechts gissen, hunkeren.

Ze spraken uren aaneen, beroerden elkaars wangen
met hun vingertoppen alsof ze een zeldzame en 
broze kostbaarheid beroerden, vergaten alles 
en beminden elkaar met een ongekende hartstocht.

En elke ochtend direct na zonsopgang sprong 
de man in zee, om op de wal naar de avond te smachten.
De lange uren van de dag vielen hem zwaar, leken eindeloos.
Hij wachtte op het donker om naar zijn geluk te zwemmen.

Zoals aan alles kwam ook aan de zomer eens een einde.
Met de winterdagen veranderde het water, verwilderden de golven,
en groeide die korte afstand tussen de wal en de toren.
Elke nacht moest hij meer op zijn armen en liefde vertrouwen.

De vrouw smeekte hem, “Kom alsjeblieft niet meer.”
Hij luisterde niet en zei “Voor mij is elke nacht 
dat wij elkaar niet zien hetzelfde als de dood.
Wat heeft het leven dan nog voor zin?”

En op een nacht
is hij niet gekomen.

De toren is nu verlaten.
Er is niemand die zwemt, noch iemand die wacht.
In de lege kamers lijkt een lauwe bries te vertellen:
“Lang geleden hadden hier een vrouw en een man elkaar lief.”

Elhan-ı şita

Beşiktaş günlerimin ilk karı yağıyor.
Londra’da oturur her kış, buraları düşlerdim.

Geldim. Buradayım işte artık.
İşte ağır bulutlar, karlı kaldırımlar
ve anlamsızca, acımasızca esen rüzgâr.
Sessizce gezindim sokaklarınızda bu akşam:

Her gece saat 11’de çay demleyen bakkal,
hemen yanında sepet sepet kuşburnu, zerdeçal,
keçi boynuzu, zencefil, bilmediğim nice bitki,
züccaciyeci, sonra Elit Profiterol ve künefeci.

Zor dayanıyor tenteler üstlerindeki karlara.
Çilingir, terzi ve yanı sıra her çeşit tamirci:
 “Tüm elektronik eşyalarınız tamir edilir”
ve bisiklet tamircisi ve saat tamircisi.

Döndüm, ey tamirciler! Buradayım artık.
Geldim, teslim ediyorum işte kendimi size.
Tamir edebilecek misiniz geçmişimi?
Dönüp bakmadıklarımı, kırıp geçtiklerimi?

Tamir edebilecek misiniz kalan günlerimi?

Winterliedje

Het is de eerste sneeuw van mijn dagen in Besjiktasj.
Iedere winter in Londen heb ik hierover gedroomd.

Ik ben gekomen. Eindelijk ben ik hier.
Dus zware wolken, besneeuwde stoepen
en de wind die meedogenloos te keer gaat.
Vanavond wandelde ik op m'n gemak door jullie straten:

Iedere avond om elf uur wordt er thee gezet bij de kruidenier,
direct daarnaast staan manden vol rozenbottel, geelwortel,
johannesbrood, gember, ontelbare hoeveelheden kruiden,
de servieswinkel, dan de Elite Profiterole en de kaastaartenbakker.

De luifels houden het maar net onder de pakken sneeuw.
Naast de slotenmaker en de kleermaker nog allerlei reparateurs:
“We repareren al uw elektrische apparaten,”
en de fietsenmaker en de klokkenmaker.

Ik ben terug, hé reparateurs! Hier ben ik dan.
Ik ben gekomen, ik geef me nu aan jullie over.
Kunnen jullie mijn verleden repareren?
Mijn ontrouw, alles wat ik kapot heb gemaakt?

Kunnen jullie mijn resterende dagen repareren?

Eskidi

Bir kazağım vardı benim,
mavi. Cam göbeği. Gök mavisi.
En sık giydiğim, en sevdiğim kazaktı.
Neler gördük birlikte, neler geçirdik,
uzaktan görenler renginden bilirdi beni.

Elsa’nın hediyesiydi.
Eskidi.

İnceldi dirsek yerleri, yenleri gevşedi,
sarkar oldu üstümden, tutunamaz oldu.
Onarılmaz hale geldi sökülen yerleri.
Başka eskilerle birlikte nihayet bir gün
annem onu ihtiyarlar yurduna gönderdi.

Ve o gün zaten
yıllar oluyordu artık ben Elsa’yı görmeyeli.

İstanbul sokaklarında yaşlı bir adam
sırtında mavi bir kazakla dolaşıyor şimdi.
Mağazalara giriyor, denizi seyrediyor.
Görür gibi olduğumu sanıyorum bazen.
Elsa’nın bir zamanlar beni sevdiğini kanıtlıyor.

Versleten

Ik had een trui,
blauw. Turquoise. Hemelsblauw.
Het was mijn lievelingstrui, die ik haast altijd aan had.
We hebben zoveel samen gezien en meegemaakt,
al van verre werd ik aan zijn kleur herkend.

Hij was een cadeau van Elsa.
Hij raakte versleten.

Zijn ellebogen werden dun, zijn mouwen lubberden.
Hij hing als een zak om me heen, was niet langer draagbaar.
Door al die rafels kon hij niet meer worden versteld.
Samen met andere oude spullen stuurde mijn moeder
hem op een dag ten slotte naar het bejaardentehuis.

Die dag had ik trouwens
Elsa al in geen jaren meer gezien.

In de straten van Istanbul zwerft nu
een oude man met een blauwe trui.
Hij gaat winkels in, kijkt uit over zee.
Soms denk ik hem echt te zien.
Hij bewijst dat Elsa ooit van mij hield.

Sytske Sötemann

Turkse poëzie in Nederlandse vertaling

Hollandaca'da Türkçe şiir

Roni MARGULIES (1955)

Holub

Holub

TERLİK

DE SLIPPER

Yangın

De brand

Maas Limanı

De Maashaven

Rotterdam Gemisi

SS Rotterdam

Yıldönümü

Jaarlijkse viering

Balkon ve Deniz

Het balkon en de zee

‘Avrupa’ Opereti

Operette ‘Europa’

Kafiye

Rijm

Deniz seviyesinin altında

Onder zeeniveau

İlk Günah

De eerste zonde

Begane Grond

Begane Grond

Kolay

Makkelijk

Komşum

Mijn buurman

En Yaşlı Nehri Dünyanın

De oudste rivier van de wereld

Kayalıklar

Klippen

Deyrulzafaran Manastırı’nda

In het Deyrulzafaranklooster (Zuidoost Turkije)

Fotoǧraf ve Saat

De foto en het horloge

Kırmızı tente

De rode luifel

Apollo Yılları

De Apollojaren

Amsterdam’da Rap

Rap in Amsterdam

Martılar

De meeuwen

Uçurum

De afgrond

Kız Kulesi

De Meisjestoren

Elhan-ı şita

Winterliedje

Eskidi

Versleten